Santiago......

Om eerlijk te zijn is dit poging nummer twee. De eerste poging was in een internetcafé in Santiago maar daar ging na een uurtje typen alles mis dus probeer ik het nu nog een keer.

Tsja Santiago, ineens ben je er en dan is het einde camino, ineens geen gele pijlen meer te volgen, klaar? Hoe kwam ik hier ook al weer.....

De laatste dag was in ieder geval een makkie, van Pedrouzo naar Santiago is niet meer dan een slordige 18 kilometer dus moe worden van het lopen was geen optie. Omdat mijn vriend Pedro weigerde te geloven dat hij echt snurkt heb ik het maar opgenomen, je moet wat als je niet kan slapen, en dat liet ik hem horen toen we wakker werden, grote hilariteit alom. Op tijd vertrokken en we hebben er een lekkere wandeling van gemaakt. Om het vliegveld heen, ja dat soort dingen bestaan ook nog, en nog twee heuveltjes en Santiago in zicht. Op de top van de laatste heuvel stond een gigantisch monument wat daar ter ere van paus Johannes Paulus de Tweede was neergezet. Die heeft daar in 1998 pelgrims gezegend die naar Santiago liepen. Na het nemen van de verplichte plaatjes was het Santiago de Compostella.

Op zich een stad zoals ik denk dat steden zijn, teveel mensen op te weinig ruimte. Maar wel de magneet van de afgelopen paar weken, het ultieme einddoel en de plaats waar de weg uiteindelijk uitkomt. Bij binnenkomst werd ik eraan herrinnert dat de tempeliers er altijd zijn, al dat niet in brons gegoten, wat weer de aanleiding is voor een foto. Voor de rest is het doorlopen naar het oude centrum en wat eigenlijk meteen opvalt is dat de camino, in deze stad in ieder geval, weinig heiligs is maar des te meer handel. Hoe dichter ik bij de kathedraal kwam des te meer touristen begonnen gezellig voor mijn voeten te lopen. Op het moment zelf schonk ik daar vrij weinig aandacht aan maar later werd dat toch een doorn in het oog. Uiteindelijk heb ik het recht verdiend om hier te mogen lopen.....Maar goed, uiteindelijk kom je uit op het plein voor de kathedraal. Alcino en Pedro sprongen even de kerk binnen voor de laatste zegen en daarna was het juich en jubel, we zijn er!!! Compleet met handen schudden, schouderkloppen enz enz.

Na het maken van de diverse foto's, onze Duitse vrienden waren ondertussen ook aangekomen, gingen we de Compostella halen. Dit gebeurt in een kantoor met vriendelijke mensen die ok Engels spreken. Na het zetten van de laatste stempels op de Credential is het dus nu ook officieel klaar. Je moet een formulier invullen met wat algemene vragen en een daarvan was de vraag waarom je jezelf dit had aangedaan. Drie opties mogelijk, 1 geloof, 2 iets spiritueels of 3 geen van beiden. Ik waarheidsgetrouw optie 3 aangevinkt en tot mijn stomme verbazing krijg je dan geen Compostella maar een soort getuigschrift met een cartoonafbeelding van een pelgrim daarop. Van ze lang zal ze leven nooit dus. Kleine verbetering aangebracht, want 1 en 2 geven wel recht op het fel begeerde papiertje, en ik liep even later de deur uit met alle papieren op zak. Ik neem aan dat Hij het me wel vergeeft.....

Ondertussen had ik van Dieter en Benjamin, mijn Duitse vrienden, al een adresje gekregen van een pensionnetje waar ik voor € 15 per nacht kon pitten. Meteen daarheen om de kamer te regelen en de rugzak te dumpen, toen naar een reisburo voor de terugreis en ik moest eerst nog wat doen in de kathedraal voordat de pullen bier konden worden aangerukt.

Ik heb John Zwaard beloofd een kaarsje te branden voor hem als ik aan zou komen. Belofte maakt schuld en ik trok vol goede moed naar de kathedraal. Al vrij snel werd het pijnlijk duidelijk dat de kathedraal een touristische trekpleister is geworden in de loop der tijd. En dat geldt ook voor kaarsjes branden. Echte kaarsen branden kan niet meer, waatschijnlijk vanwege brandgevaar en dat soort dingen, en dat kan ik tot op zekere hoogte nog wel begrijpen. Er zijn twee alternatieven, de eerste is een houten bak met daarin nepkaarsen voorzien van een klein electrisch lampje, de tweede optie echter is wat mij betreft echt de limit! er staan diverse flatscreens met daarop de afbeelding van kaarsen. Je stuurt een sms'je naar een telefoonnummer en na het afschrijven van de vereiste peseta's gaat er een digitale kaars branden........Ik heb wat electrische kaarsen gebrand bij het standbeeld van St. Jacob. John bij deze....

Toen werd het hoog tijd voor de pullen bier die ik mezelf beloofd had en in tegenstelling tot andere plaatsen waar ik was geweest blijft hier alles open tussen 2 en 5 uur. Er was eigenlijk voor deze dag nog maar één ding te doen en dat was de gratis maaltijd scoren. Dit heeft enige uitleg nodig vrees ik. Op het plein van de kathedraal staat een vijf sterren hotel, het gebouw was vroeger een ziekenhuis, en het verhaal wil dat de eerste 10 pelgrims die zich s'ochtends, s'middags en s'avonds melden een gratis maal krijgen overeenkomstig het tijdstip van de dag. Dit komt voort uit het gebruik dat een pelgrim nooit buiten in de kou mag staan en honger heeft. Wie ben ik om een traditie te doorbreken en bovendien 5 sterren, moah ben nooit verder gekomen dan een stuk of 2. De werkelijkheid is een stuk minder romantisch. Jer moet je melden bij de parkeergarage alwaar de man die daar de leiding heeft om zeven uur precies van 10 man de Compostella bekijkt en de namen noteert. Vervolgens word je met een briefje omhoog gestuurd en snel dwars door het restaurant heen naar de keuken gestuurd waar je inderdaad een kom soep, een stuk vlees en tortilla kreeg. De twee flessen wijn meegenomen die er stonden en wat fruit en in een kamertje achteraf konden we het maal gebruiken. Om vervolgens weer via dezelfde weg terug te gaan. Op zich wel een grappige gebeurtenis en we hebben de traditie in ere gehouden. Om nou te zeggen dat het eten 5 sterren was waag ik te betwijfelen maar goed het was wel een ervaring zullen we maar zeggen.

Na het eten was het pijnlijke moment aangebroken om afscheid te nemen van Alcino en Pedro. Zij gaan verder naar Finaterra, waar de paal met kilometer 0 staat, een 90 kilometer verder. Finaterra betekend letterlijk het einde van de aarde, want in de tijd dat men hiermee begon, het jaar 800, was Columbus nog niet over de oceaan geschopt richting Indie en was men er van overtuigd dat de wereld daar ophield. Afscheid nemen was een pijnlijke gebeurtenis en ik hoop dat ik mijn goede vrienden ooit nog eens zal zien. Veel tijd om echt te treuren was er niet want volgens mijn Duitse vrienden moest er nog gevierd worden dat we er waren. Ondertussen waren er heel wat Duitsers bijgekomen, ik heb op de hele trip 3 Nederlanders gezien maar oosterburen waren er volop, en volgens goed Duits gebruik ging het bieren met pullen tegelijk. Ik daarintegen ben een watje dus ik ben om een uur of 3 s´nachts afgehaakt met de mededeling dat ik ging maffen....wel het pension kunnen vinden, zij het na de nodige moeite en in slaap gevallen, tenslotte had ik een kamer alleen dus weinig kans op snurkende mensen en zo die me wakker konden houden. Nou vergeet het maar. Santiago is ook een studentenstad met een vrij uitbundig uitgaansleven. Studenten doen daar dus wat studenten overal doen, heel veel maar weinig studenteren denk ik. De muren van mijn kamer waren gemaakt van krantenpapier denk ik want tot een uur of 5 kwam de hele campus vrolijk zingend, en ook nog eens luid, voorbij. Ben uiteindelijk wel in slaap gevallen natuurlijkl maar de nachtrust had beter gekund. Maar goed wat verwacht je voor die centen mietwaar?

Ik had mezelf voorgenomen om de donderdag het er eens van te nemen en de stad te bekijken. Nadat ik de kater had weggespoeld meet een slootlading koffie heb ik daar eens een poging toe gewaagd. Ik moet eerlijk bekennen dat Santiago nuchter een aardige tegenvaller is. In de binnenstad zijn er tig souvenir winkels die allemaal hetzelfde verkopen en ik kreeg in ieder geval de indruk dat de camino in Santiago de Compostella versjacherd is voor het grote geld. Maar die mensen daar moeten ook een boterham verdienen uiteraard, maar als je drie weken onderweg bent geweest, waar je toch wat soberder leeft en echt bezig bent met de camino, is de finish die overloopt van souvenirshops en dat soort dingen niet echt hetgeen wat je je er van voorgesteld had. Dus de stad was eigenlijk wat dat betreft een koude douche voor me. En niet alleen voor mij, mijn medepelgrims hadden soortgelijke gedachtes, de camino is hier een touristische attractie en eigenlijk hield ie voor mij een dag eerder boven op de laatste heuvel op.

Ik ben naar de pelgrimsmis geweest, daar wordt voorgelezen wie het allemaal gehaald hebben, althans de plaats van vertrek wordt genoemd en ik was daar ook bij. Hier ben ik echt van de ene verbazing in de andere gevallen. Zoals ik al eerder vertelde is de kerk een touristische attractie, maar tijdens de mis ging het tourist zijn gewoon verder. mensen die dwars door de kerk heen lopen, een priester die het geheel wat afraffelde, een non die zeer haar best deed om er wat sfeer in te krijge door het een en ander te zingen, zoiets van en nu allemaal, telefoons die afgingen en ook nog werden opgenomen, biechthokjes met lamen daarboven, groen is bezet en rood is vrij, met daarin een priester die in slaap gevallen was (!), mensen die foto's nam,en met flits, hoewel dat uitdrukkelijk verboden was, een eenzame bewaker die als een vlo heen en weer sprong in een poging nog iets van autoriteit uit te stralen en wat orde in de chaos te scheppen, kortom het was niet iets wat nu als heilig kan worden omschreven, ik heb het wel meegemaakt maar dit was nou niet echt een ervaring die mij een diepgelovig iemand zal gaan maken. Ben diezelfde avond nog een keer geweest omdat men ging zwaaien met een gigantische wierrook ketel, dat was ook echt als tourist. Heb ook nog de overblijfselen van St. Jacob gezien, althans de kist waar ze in lagen en heb het standbeeld van de goede man aangeraakt, ook zo'n gebruik.

Eigenlijk was dat wel zo'n beetje het verhaal. Ben heel benieuwd hoe ik hier verder uit ga komen, heb nu nog even vrij om het geheel eens te laten bezinken en eens na te denken over wat dingen. Hopelijk wat conclusies trekken en misschien dat dit je op de lange termijn in een positieve manier veranderd. Nu moet ik terug naar een leven waar ik eigenlijk niet zo op zit te wachten maar het is wel de echte wereld vrees ik.

Iedereen bedankt voor het volgen, alle reacties, steun sms'jes en mailtjes.